Fablo:
Oldulo
kaj azeno
Oldulo
sur azeno, irante, ekvidis
ejon
herboriĉan kaj florriĉan
Li
liberigas sian beston,
kaj
la griza besto kuras
tra
la herbo sternante sin,
gratante,
kaj frotante,
saltante,
kantante, pastiĝante
kaj
igante la lokon tute raza.
La
malamikoj tiam alvenas.
« Ni
fuĝu ! Diris la oldulo.
-Kial?
respondis la azeno:
Ĉu
mi portus duoblan ŝarĝon ?
-certe
ne!, li diris, piedfuĝante
-Tial,
mi fajfas pri kies mi estas !
Vi,
Fuĝu kaj lasu min pastiĝi.
Mastro,
ja, estas la vera malamiko.
Kaj,
certe, kiel saĝulo mi tion diras.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire